توانمندیها و مهارتهای مؤثر و مورد نیاز برای تدریس در دانشگاه

هدف پژوهش حاضر شناسایی و تبیین میزان اهمیت و به‌کارگیری توانمندیها و مهارتهای مؤثر و مورد نیاز برای تدریس در دانشگاه بود. این تحقیق از نوع پیمایشی و جامعه آماری شامل دو گروه اعضای هیئت‌علمی و دانشجویان دوره کارشناسی دانشگاه فردوسی مشهد بود. روش نمونه‌گیری طبقه‌ای تصادفی و حجم نمونه 523 نفر از دانشجویان و 171 نفر از اعضای هیئت‌علمی بود. ابزار پژوهش پرسشنامه وشان (1999) بود که روایی آن به دو طریق روایی محتوایی و روایی از طریق دو نیمه کردن بررسی شد. برای بررسی پایایی و همسانی درونی گویه‌های پرسشنامه از روش آلفای کرونباخ استفاده شد. برای تحلیل فرضیه اول، دوم، سوم و چهارم از آزمون ANOVA یک طرفه و برای فرضیه پنجم و ششم از آزمون t استیوونت همبسته و برای فرضیه هفتم، هشتم و نهم از آزمون t استیوونت استفاده شد. نتایج نشان داد که میان میزان مؤثر بودن مؤلفه‌های تدریس از منظر اعضای هیئت‌علمی و دانشجویان اختلاف معناداری وجود دارد. میان میزان به‌کارگیری مؤلفه‌های تدریس از منظر اعضای هیئت‌علمی و دانشجویان اختلاف معناداری وجود دارد. بین ترتیب اهمیت و ترتیب به‌کارگیری مؤلفه-های تدریس در دو گروه اعضای هیئت علمی و دانشجویان اختلاف معناداری دیده شد. همچنین، بین نظر دانشجویان و اعضای هیئت علمی در خصوص اختلاف میان وضعیت موجود (به‌کارگیری مهارتهای تدریس) و مطلوب (میزان اهمیت مهارتها) تفاوت معناداری وجود داشت. به‌طورکلی، یافته‌های پژوهش ضرورت گذر از وضعیت موجود به مطلوب را به نحو روشنی نشان داد.